Osoby w kryzysie
Niepłodność dotyka coraz więcej par. Osoby niepłodne i bezpłodne zmagają się nie tylko z przytłaczającym poczuciem rozczarowania, smutku, złości i niesprawiedliwości ale też poczuciem wstydu, czasem winy i przede wszystkim niezrozumienia ze strony otoczenia. Sensem życia może stać się obsesja zapłodnienia z całkowitym podporzadkowaniem rytmowi cyklu miesięcznego, testów, pomiarów i zabiegów medycznych. Jednak samo poczęcie nie zawsze przynosi spełnienie marzenia o dziecku. Poronienie samoistne, niezupełne, zatrzymane, przedwczesny poród i urodzenie martwego dziecka. W zależności od źródła i momentu uznania, że kobieta jest w ciąży możemy zobaczyć różne dane, ale przyjmuje się, że statystycznie od 10-20 do 40-50 procent wszystkich ciąż kończy się poronieniem. W wyniku komplikacji okołoporodowych, ciężkich zespołów chorobowych umierają noworodki.
Cierpienie i ból z powodu straty dziecka, również tego nigdy nienarodzonego wykracza poza fizyczną i medyczną pomoc. Kiedy świat się zatrzymuje i wszystko przestaje istnieć istnieją tylko emocje, które trudno opisać, a co dopiero sobie z nimi poradzić. Towarzyszę osobom na każdym etapie zmagania się z niepłodnością, podczas leczenia czy godzenia się z sytuacją braku dziecka. Wspieram osoby po stracie dziecka, poronieniu podczas przeżywania żałoby, która jest naturalnym procesem i ostatecznie przeżyta daje ukojenie i spokój. Chodzi o uwolnienie się od przejmującego uczucia przytłoczenia, pustki i poczucia osamotnienia w przeżywaniu swojej tragedii. Skonfrontowanie się z utratą tak ważnej osoby, swojego dziecka, przeżycie żalu i zaakceptowanie sytuacji pozwoli na pożegnanie z nim jednocześnie zachowując go w pamięci.